မငိုပါနဲ ့ကေလးရယ္
**********
မင္းက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ အားေတြ ျဖစ္လာဖို ့လိုတယ္။ အားငယ္သြာတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ
မတူညီတဲ့ အခက္ခဲေတြရွိတယ္။ ဆင္လည္း ဆင္ အခက္အခဲ၊ ပုရြက္ဆိတ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္ အခက္ခဲေပါ့။
ေဒးလ္ကာနယ္ဂ်ီလို လူမ်ိဳးလည္း ငယ္ငယ္က မင္းလို ဆင္းရဲတာပဲ။ မင္းလိုပဲ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္းမေနနိုင္ဘူး။ ငါထင္ပါ
တယ္ မင္းလိုပဲ သူလည္း မ်က္ရည္က်မွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ ့မ်က္ရည္က အနာဂါတ္အတြက္ အားအင္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
လူဆင္းရဲတာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ စိတ္ဓာတ္ဆင္းရဲရင္သာ အျပစ္ျဖစ္တာပါ။ တကယ့္ခ်မ္းသာအစစ္က ကိုယ္က်န္းမာဖို ့၊
စိတ္က်န္းမာဖို ့ပါ။ ကိုယ္လည္းက်န္းမာ၊ စိတ္လည္းက်န္းမာေတာ့ စိတ္မဆင္းဘူးေပါ့။ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။
ျပည့္စုံတဲ့ ဘ၀မွာလည္း မျပည့္စုံမွုဆိုတာ ရွိတယ္။ ဒါ အမွန္တရားပဲကြ။ သူတုိ ့မွာလည္း သူတုိ ့အပူနဲ ့သူတို ့ပါ။ ေျပာရရင္ ကိုယ္
မက်န္းမာတာနဲ ့စိတ္မက်န္းမာတာနဲ ့ စတာေတြေပါ့။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာမွုအစစ္ဆိုက ဘာလည္းဆိုတာ မင္း သိေလာက္ပါျပီ။
လူေတြမွာ အေတာမတတ္နိုင္ေအာင္ ဆႏၵေတြ မ်ားျပားတယ္။ မင္းလည္း ဘ၀ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းတတ္ရပါတယ္။ မျမင္နိုင္တဲ့
သင္ခန္စာေတြကို ဆရာမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့သင္ယူျပီး မတူညီတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ မင္း ရယူနိုင္ပါေသးတယ္။ မင္း ဆႏၵရွိရင္ေပါ့။
ဒီေတာ့ မင္း မငိုပါနဲ ့ကြာ။ လက္ဖမိုးနဲ ့ မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ လြင့္စင္သြားတဲ့
မ်က္ရည္ေတြနဲ ့အတူ ေသာကေတြကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ပါ။ ဖယ္ရွားေပးလိုက္တဲ့ လက္ဖမိုးလို အားအင္ေတြ မင္း ေမြးလိုက္ပါ။
စာအုပ္ၿမိဳ႕ေတာ္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္
Posted via Blogaway
0 ေဝဖန္ခ်က္မ်ား:
Post a Comment