ငါနဲ႔ငါ့အရိပ္

🌗ငါနဲ႔ငါ့အရိပ္ 🌗


စုၿပီးေတာ့ စကားေျပာေနၾကတာကို ေဘးကေနၾကည့္ရင္
ဒီလူေတြအားလံုးဟာ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္ေနၾကတယ္လို႔
ထင္ရတယ္။ ဘာကို ေၾကာက္ေနၾကတာလဲ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူဟာ အေဖာ္မဲ့ေနတာကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပါပဲ။ အဲဒီ အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့ခံစားခ်က္ကို ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ရိုးရိုးေလးနဲ႔
ရင္ထဲမွာထိခိုက္သြားေအာင္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ရိွတယ္။

 Me and my shadow,
 Not a soul to tell our troubles to…
 Just me and my shadow,
 All alone and feeling blue.
 (Billy Rose)

 ငါနဲ႔ ငါ့အရိပ္
 တို႔ရဲ႕ ဒုကၡေတြကို ေျပာျပရမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရိွဘူး။
 ငါနဲ႔ ငါ့အရိပ္ပဲ။
 တကိုယ္တည္း။ မေပ်ာ္ဘူး။


ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါမွာျဖစ္ျဖစ္ လူေတြဟာ အေဖာ္မဲ့ေနတာကို လြတ္ေျမာက္သြားဖို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အသင္းအဖဲြ႔အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖဲြ႔စည္းတယ္၊ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု စုေပါင္းၿပီးေတာ့လုပ္တယ္၊ ပဲြလမ္းသဘင္ေတြ လုပ္တယ္၊ အခမ္းအနားေတြ လုပ္တယ္၊ ႏွစ္ပတ္လည္ပဲြေတြ၊ မိတ္ဆံုစားပဲြေတြ
လုပ္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စုၿပီးေတာ့ ဟိုလူ႔အေၾကာင္း ဒီလူ႔အေၾကာင္း ေျပာမယ္၊ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာမယ္၊ တီးမယ္၊ မႈတ္မယ္၊ ဆိုမယ္၊ ကမယ္။ ျပီးေတာ့ အခုေခတ္မွာ အင္မတန္အသံက်ယ္တဲ့ ဆူညံတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ နားေထာင္ၾကတာဟာ တနည္းအားျဖင့္ loneliness ကို ဖံုးတာပဲ။ lonely thoughts ဆိုတဲ့ ငါတစ္ကိုယ္တည္း ျဖစ္ေနပါလားဆိုတာကို မေတြးမိေအာင္ေနဖို႔၊ ေမ့ႏိုင္ဖို႔၊ အသံက်ယ္က်ယ္သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနၾကတယ္။ T.V. တို႔ ဘာတို႔လည္း ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့ထားၾကတာပဲ။ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါမွာျဖစ္ျဖစ္ lonliness ဆိုတာ ရိွတာပဲ၊ အရင္ေခတ္ကလည္း ရိွတာပဲ။ အခုေခတ္မွာ အဲဒီ loneliness က ပိုၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔တယ္၊ နက္ရိႈင္းတယ္။ အဲဒီလို အေဖာ္မဲ့ေနတာကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ စိတ္ကို လမ္းလဲြတဲ့နည္းေတြကလည္း
အခုေခတ္မွာ ပိုမ်ားတယ္။ ဟိုလည္ ဒီလည္၊ ဟိုသြား ဒီသြား၊ ခရီးသြားၾကတာလည္း ပါတယ္ေနာ္။ သူမ်ားကိုယ့္ကို သေဘာက်ေအာင္ အာရံုစိုက္ေအာင္ လက္ခံေအာင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာလည္း ပိုမ်ားလာတယ္။ ကိုယ့္ကို သူမ်ား
အာရံုစိုက္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အေဖၚမဲ့ေနတဲ့ခံစားမႈ နဲနဲသက္သာသလို
ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကို ခဏေလာက္ အာရံုစိုက္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေရရွည္အေဖၚေကာင္း ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။


အခုေခတ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနတယ္ဆိုရင္ကိုပဲ ပတ္၀န္းက်င္က တစ္မ်ိဳးထင္တတ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕လက္ခံမႈကို ရေအာင္၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဝင္ဆံ့ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ေနရတယ္။ ေတြ႔ဖို႔ ဆံုဖို႔နည္းလမ္းေတြ ဖန္တီးေနရတယ္၊၊ ဒါေၾကာင့္ အေကၽြးအေမြးပဲြ၊ အခမ္းအနားပဲြတစ္ခုခု လုပ္တဲ့အခါမွာ
စုမိၾကၿပီဆိုရင္ မရပ္မနား စကားေျပာတတ္တယ္။ သူေျပာလိုက္ ငါေျပာလိုက္နဲ႔ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ေျပာၾကတယ္၊၊ တကယ္အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာေနတာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာက ဘာလဲဆိုေတာ့
မရပ္မနား စကား ေျပာေနဖို႔ပဲ။ ဘာအေၾကာင္းေျပာေနတယ္ဆိုတာ အေရးမႀကီးဘူး။ အေရးမႀကီးတာကိုေျပာဖို႔က ပိုေတာင္မွ လိုအပ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေရးႀကီးတာေတြ မေျပာနဲ႔၊ အေရးမႀကီးတာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေန။ ေျပာလိုက္တဲ့အေၾကာင္းအရာက အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ အေရးႀကီးတာက စကားအဆက္မျပတ္ ေျပာေနဖို႔ပဲ။ လူႀကားထဲေရာက္တဲ့အခါ ဘာမွ မေျပာပဲေနတာဟာ အႀကီးမားဆံုး
ျပစ္မႈတစ္ခုကို လြန္ၾကဴးတာနဲ႔ တူေနတယ္။ Silence is lonely and frightening. တိတ္ေနရင္ အေဖာ္မဲ့သြားၿပီ၊ lonely ျဖစ္သြားၿပီ၊ ေၾကာက္ဖို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။


လူၾကားထဲမွာ ကိုယ္ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာကို ခံစားခ်က္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္နဲ႔ မေျပာရဘူး။ သိပ္ေလးနက္တဲ့ စကား သိပ္အဓိပၸာယ္ရိွတဲ့ စကားကို မေျပာနဲ႔။ လူၾကားထဲမွာ သိပ္ေလးနက္တဲ့ စကား ေျပာေနၿပီဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ နဲနဲေၾကာင္ေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ ရီစရာ ေမာစရာ၊ ဗဟုသုတျဖစ္စရာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ မနားတမ္းေျပာ။ အဲဒါဆိုရင္ သိပ္ေတာ္တယ္၊
သိပ္လူခ်စ္လူခင္ မ်ားတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္ဖို႔ မႀကိဳးစားရဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားဟာ ပိုၿပီးေတာ့ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္။ ငါေျပာတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွ ေလးေလးနက္နက္ မစဥ္းစားဘူး၊ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္တယ္၊ ရီစရာရိွရင္ ရီလိုက္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ကိုယ့္စကားဟာ ပိုၿပီးေတာ့ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္၊ ကိုယ့္စကားဟာ ေလးနက္သြားၿပီဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ personal ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ေလးနက္တာကို ေၾကာက္တယ္။ ေလးေလးနက္နက္ စကားမ်ိဳး ေျပာတဲ့သူကို ေၾကာက္တယ္။
💥 အဲသလို စုၿပီးေတာ့ စကားေျပာေနၾကတာကို ေဘးကေန ၾကည့္ရင္ ဒီလူေတြအားလံုးဟာ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ဘာကို ေၾကာက္ေနၾကတာလဲ။ loneliness ကိုပဲ။💥

🚶 ➖➖ 🍄🍄 ➖➖ 🚶

♻️ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ♻️
🍁 ( မဟာျမိဳင္ေတာရ ) 🍁
▫️ ▫️ ၏ ▫️ ▫️
🌲“ ဘာကို တန္ဖိုးထားရမလဲ ” 🌲
စာအုပ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္၊၊