ငါမေသခ်င္ေသးဘူး။ ငါမေသခ်င္ေသးဘူးဆိုတာက အသက္ မေသရုံေလး ေနခ်င္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ လုပ္နိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးေတြကို အမ်ားဆံုးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ မေသခ်င္တာ။ ငါဟာ ေလာကႀကီးအတြက္ ဝန္ထုပ္ႀကီး ျဖစ္မေနရဘူး။
သူ႔ဥာဏ္ကိုသူ ထုတ္မသံုးပဲနဲ႔ တေယာက္ေယာက္က ခိုင္းတာကို မ်က္စိမွိတ္ျပီးေတာ့ လုပ္တဲ့သူမ်ိဳး ျဖစ္သြားေအာင္ သူ႔ကို ပံုသြင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုလည္း ဖ်က္ဆီးရာေရာက္သြားသလို ေလာကႀကီးကိုပါ ဖ်က္ဆီးရာေရာက္သြားတယ္။
အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ရင္ ခႏၶာကိုယ္ထြားသင့္သေလာက္ မထြားနိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲသလိုပဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္ေတြ မရရင္လည္း စိတ္ဟာ မထြားနိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္လူစဥ္ မမီွေတာ့ဘူး။ စိတ္အား နဲေနမယ္၊ စိတ္ဓာတ္ က်ေနမယ္။ သူ႔ဥာဏ္နဲ႔သူ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ မဆံုးျဖတ္ေတာ့ဘူး။ “ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာပါ၊ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါ့မယ္” ဆိုတဲ့လူ ျဖစ္သြားေရာ။ ခလုပ္နွိပ္လိုက္ရင္ နိွပ္တဲ့အတိုင္း လုပ္တဲ့ စက္ရုပ္ ျဖစ္သြားေရာ။ အဲဒီလိုလူေတြမ်ားလာရင္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီး မတိုးတက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ဓာတ္လည္း မရွိေတာ့ပဲနဲ႔ ခိုင္းတာကို လုပ္တဲ့လူေတြ မ်ားလာရင္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းဟာ မတိုးတက္ေတာ့ဘူး။ ခိုင္းမွ လုပ္တဲ့သူ၊ “ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ စဥ္းစဥ္းစားစားေလး ေကာင္းေအာင္လုပ္လိုက္ပါ” ဆိုရင္ မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့သူေတြ မ်ားေနရင္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီး မတိုးတက္နိုင္ဘူး။ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳတဲ့လူေတြ မ်ားမ်ားျဖစ္ေပၚလာဖို႔အေရးကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ အေကာင္းဆံုးစိတ္ထားေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုးအရည္အခ်င္းေတြကို အမ်ားဆံုးထြက္ေပၚလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရင္ ရမလဲဆိုတာကို ပညာေရးရႈေထာင့္ကေနလည္း ႀကည့္ရမယ္၊ ဘာသာေရးရႈေထာင့္ကလည္း ႀကည့္ရမယ္။ စီးပြားေရးမွာေတာင္မွ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ထားေတြ ျမင့္မားေရးဘက္ကိုပါ ထည့္စဥ္းစားတဲ့စီးပြားေရးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတဲ့လူ၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္နိုင္တဲ့လူေတြ မ်ားမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ စဥ္းစားေပးရမယ္။
လူေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုႀကည္မႈမရွိေအာင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ေသးေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ လုပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူရဲ႕ဘဝကို ဖ်က္ဆီးလိုက္သလိုျဖစ္သြားျပီးေတာ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးကို သူ႔အေနနဲ႔ အက်ိဳးျပဳနိုင္တဲ့စြမ္းရည္သတၲိကိုပါ ဖ်က္ဆီးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ လူေတြမွာ ဘဝနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ေလာကနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္း မ်ားမ်ားရွိလာေအာင္ အကူအညီ ေပးရမယ္၊ အေထာက္အပံ့ ေပးရမယ္။ စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ အလုပ္ကို နားလည္ေအာင္ လုပ္တတ္ေအာင္ သူတို႔ကို အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးရမယ္။ လုပ္ခ်င္ေအာင္လည္း အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးရမယ္။ လူဟာ မ်ားမ်ားသိလာတယ္၊ မ်ားမ်ားတတ္လာတယ္၊ မ်ားမ်ားလုပ္နိုင္လာတယ္ဆိုရင္၊ “ငါဟာ စြမ္းနိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ ခံစားမႈကို ရတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုႀကည္မႈ အမ်ားႀကီးရတယ္၊၊ ကိုယ့္အက်ိဳးကိုလည္း ေဆာင္ရြက္နိုင္တယ္၊ အမ်ားအက်ိဳးကိုလည္း ေဆာင္ရြက္နိုင္တယ္ ဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ သူ႔ဘဝကို အဓိပၸာယ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ လူေတြကို အစြမ္းအစပိုရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ စဥ္းစားေပးျပီးေတာ့ လိုအပ္တာေလးေတြကို ဖန္တီးေပးဖို႔ လိုတယ္။ လူေတြရဲ႕အစြမ္းအစ ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေတြ နိမ့္က်သြားရင္ ၊ အသိဥာဏ္ပညာေတြ စိတ္ထားေတြနိမ့္က်သြားရင္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီး တခုလံုး ပ်က္စီးသြားနိုင္တယ္။ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးတခုလံုး ေကာင္းလာဖို႔ဆိုတာ မွန္ကန္တဲ့ အသိအျမင္၊ မွန္ကန္တဲ့သေဘာထား၊ မွန္ကန္တဲ့ေစတနာေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္ေတြကို လူေတြ မ်ားမ်ားလုပ္နိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒါမွ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းမယ္။ ဒါမွ လူ႔အသိုင္းႀကီးဟာ ေနရတာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ လံုျခံဳမႈလည္း ရမယ္။ ေပ်ာ္စရာ အင္မတန္ ေကာင္းမယ္။ အဲသလို အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာဆိုရင္ စိတ္ညစ္တယ္၊ စိတ္ဓာတ္က်တယ္၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး၊ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးက အင္မတန္ နည္းသြားမယ္။ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ မ်ားမ်ားသံုးနိုင္ရုံနဲ႔ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းႀကီး ေကာင္းလာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရဘူး။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္လည္းပဲ ျပည့္စံုဖို႔ အမ်ားႀကီးအေရးႀကီးတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡေပးျပီးေတာ့ “ငါ့ကိုယ္ငါ ဒုကၡေပးတာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မဆိုင္ဘူး” လို႔ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အဲဒါ အင္မတန္ ဥာဏ္နဲတဲ့အေျပာ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡေပးရင္ ေလာကႀကီး ဒုကၡေရာက္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ေလာကႀကီးဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုမွသီးျခားျဖစ္သြားေအာင္ ထုတ္ယူပစ္လို႔ မရဘူး။ ထို႔အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ ေလာကႀကီးကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္တာပါ။ ငါ့ကိုယ္ငါ မဖ်က္ဆီးသင့္ဘူး။ ငါ့ကိုယ္ငါ ေကာင္းေအာင္ ေနသင့္တယ္၊ ငါ့ဟာငါ ေကာင္းေအာင္ ေနျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳေနတာ ျဖစ္တယ္။🌿🌿
➖➖➖🍄🍄➖➖➖
ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက
( မဟာျမိဳင္ေတာရ )
၏
“ ေတြးမိတိုင္း ေပ်ာ္တယ္ ”
စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
LIFE facebook page မွတစ္ဆင့္ျပန္လည္မ်ွေဝပါသည္
No comments:
Post a Comment